Kaplicę w Zagórzu, które wówczas nie było jeszcze częścią miasta, tylko odrębną wsią, zbudowano w roku 1865 z inicjatywy księdza Józefa Ćwiklińskiego. Zagórze w tamtym okresie wchodziło w skład kieleckiej parafii katedralnej.
Istotnym dla historii tego obiektu stał się rok 1982. Kaplicę rozbudowano dostawiając przy nawie aneks. Przekształcono też jej wnętrze i zlikwidowano belkowy strop. W roku 1990 na południe od kaplicy, przy ogrodzeniu, wybudowano piętrową, murowaną dzwonnicę.
Kaplica jest orientowana. Ma prostokątną nawę i niewyodrębnione prezbiterium, zamknięte trójbocznie. Od północy do nawy przylega zakrystia, a od południa niedawno dobudowany aneks, poszerzający nawę. Nad nawą i prezbiterium dach jest wspólny, dwupołaciowy, zakończony trzema połaciami. Nad przybudówkami dachy są dwuspadowe, o tym samym kącie nachylenia połaci co dach korpusu.
Obiekt ma konstrukcję zrębową, ustawioną na kamiennej podmurówce. Gontowe dachy mają więźbę krokwiowo - płatwiową. Elewacje oszalowane są deskami przybijanymi pionowo, z listwowaniem i zwieńczone gzymsem podokapowym. Szczyt zachodni i szczyty przybudówek mają szalunki z ozdobnym układem desek, przybijanych w jodełkę lub promieniście. Okapy są wydatne, wsparte na dekoracyjnie uformowanych rysiach. Dach wieńczy zgrabna wieżyczka sygnaturki, z trzonem ośmiobocznym pobitym gontem i arkadową latarenką nakrytą blaszanym hełmem.
Wnętrza nawy i prezbiterium mają pobielone ściany obite boazerią i trzypłaszczyznowy strop o nachylonych płaszczyznach (z desek przybijanych do krokwi) oraz poziomych (z desek mocowanych do jętek).
Tekst: Roman Mirowski
Źródło: Roman Mirowski, Drewniane kościoły i dzwonnice ziemi świętokrzyskiej, Regionalny Ośrodek Studiów i Ochrony Środowiska Kulturowego, Kielce 2002
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz