Kościół poewangelicki p.w. Błogosławionej Doroty z Mątów z lat 1705 – 06. Zbudowany w Kaczynosie (powiat malborski) i przeniesiony w latach 1981 – 86 na obecne miejsce.
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą warminsko-mazurskie. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą warminsko-mazurskie. Pokaż wszystkie posty
środa, 4 listopada 2020
Elbląg (Nowa Cerkiew)
Kościół poewangelicki p.w. Świętej Trójcy z lat 1837 – 38. Zbudowany w Nowej Cerkwi (powiat nowodworski) i przeniesiony w latach 1990 – 92 na obecne miejsce.
Godkowo
Cerkiew greckokatolicka p.w. Opieki Przenajświętszej Bogurodzicy z 2013 r. W świątynię wkomponowano resztki cerkwi z 1729 r. z Kupnej w powiecie przemyskim. Pozostałości cerkwi w 2011 r. przewieziono w celu rekonstrukcji w obecne miejsce.
Lidzbark Warmiński - Cerkiew pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła
Cerkiew pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła
Cerkiew pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła – prawosławna cerkiew parafialna w Lidzbarku Warmińskim. Należy do dekanatu Olsztyn diecezji białostocko-gdańskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.
Świątynia znajduje się przy ulicy Wysoka Brama.
Zbudowana w latach 1818–1823 jako kościół ewangelicki. Budowę finansował król pruski Fryderyk Wilhelm III[1]. W 1950 r. pozyskana przez prawosławnych i zaadaptowana na cerkiew. W drugiej dekadzie XXI w. gruntownie wyremontowana.
Budowla drewniana, posiada konstrukcję ryglową, na kamiennej podmurówce; oszalowana, jest trójnawową, pięcioprzęsłową bazyliką emporową, z płytkim prezbiterium od północy i dwuwieżową fasadą od południa. We wnętrzu empory podparte czworobocznymi słupami, otwarte do nawy głównej szerokimi półkolistymi arkadami. We wnętrzu świątyni mieści się współczesny ikonostas.
Tylice
Kościół p.w. Świętego Michała Archanioła z 1991 r. Poprzedni kościół z lat 1700 – 02 spalony został w nocy z 7 i 8.12.1990 r.
Lubawa
Drewniany kościółek filialny pw. św. Barbary w Lubawie, to jeden z najcenniejszych zabytków w Lubawie, usytuowany w centrum Świętej Ziemi Lubawskiej przy ul. Grunwaldzkiej.
 |
| https://perlyziemilubawskiej.pl/ |
Kościół należy do parafii pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Anny. Kościół ten przez miejscową ludność zwany szpitalnym, Barbarką bądź Basią – istnieje w miejscu kaplicy św. Barbary, zbudowanej z fundacji biskupa Mikołaja Chrapickiego w 1500r.
Kaplica została zniszczona 1629r., podczas wojny szwedzkiej. Odbudowano ją – pw. św. Jana i św. Barbary w latach 1672-1676. Pożar miasta w 1724r.,dosięgnął również kaplicę. W miejscu pogorzelisku w latach 1770-1779 wzniesiono na miejscu dawnego kościoła i szpitala pw. św. Jerzego, obecny Kościoł pw. Św.Barbary, który znajdował się poza obrębem starego miasta.
Jest to kościół drewniany o konstrukcji zrębowej z późnobarokowym pięknym ołtarzem głównym, który tworzy zwartą całość wraz z otaczającymi go ołtarzami bocznymi. Budowla stoi na kamiennej podmurówce i jest jednonawowa z przylegającą zakrystią oraz skarbcem. Od strony wschodniej wzniesiona prostokątna wieża o konstrukcji zrębowej, której hełm zwieńczony jest chorągiewką wiatrową z datą roczną 1811.
W świątynia znajduje się sześć cynowych świeczników oraz ambona z XVIII w., olbrzymia ręcznie wykonana kłódka oraz zamocowana u stropu finezyjna późnobarokowa tęczowa belka, na której widnieje Grupa Ukrzyżowania. Poza tym na konsolach w nawie znajdują się rzeźby św. Jana Nepomucena i św. Jerzego.
Na drewnianej wieży znajduje się, lany w Gdańsku, zabytkowy dzwon z 1716 r. Całość upiększają organy o zewnętrznej oprawie neorenesansowej. Wystrój kościoła bez wątpienia zalicza się do najpiękniejszych wnętrz barokowych na terenie województwa warmińsko-mazurskiego. Kościół należy do grupy ośmiu drewnianych kościołów zbudowanych między XVI a XVIII w., które znajdują się na na terenie Ziemi Lubawskiej.
Rożental
Kościół p.w. Świętego Wawrzyńca z 1761 r.
Dzisiejszy kościół pw. św. Wawrzyńca w Rożentalu został zbudowany w 1761 r. Jest to kościół drewniany, wzniesiony w konstrukcji zrębowej, obustronnie odeskowany i olistwowany.
Budynek, posadowiony na fundamentach z kamienia polnego, jest jednonawowy z osiowo umieszczonymi na ścianie północnej i południowej kaplicami bocznymi zamkniętymi trójbocznie. Prezbiterium zostało zamknięte trójbocznie, z przylegającym od północy przedsionkiem i zakrystią od południa. Od strony zachodniej znajduje się na planie kwadratu wieża.
W sieci:
- http://encyklopedia.warmia.mazury.pl/index.php/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_pw._%C5%9Bw._Wawrzy%C5%84ca_w_Ro%C5%BCentalu
- https://perlyziemilubawskiej.pl/index.php/koscioly/rozental/
- http://www.kosciolydrewniane.pl/pages/drewniane/rozent.html
Złotowo
Kościół p.w. Świętej Barbary z 1725 r.
 |
| z mojemazury.pl |
Parafię erygowano w XIV w. Pierwsze wzmianki o wsi pojawiły się w 1324 r. Wynika z nich, że Złotowo należało do biskupów chełmińskich. Od 1641 r. wspólnota wiernych była filią parafii w Lubawie. Obecny kościół pw. św. Barbary został wzniesiony w 1725 r. Dekret bp. Augustyna Rosentretera z 1910 r. ustanowił Złotowo samodzielną parafią.
W 2000 r. wspólnota przeżywała misje ewangelizacyjne. Do parafii należą następujące miejscowości: Lubstyn, Lubstynek. Obecnie liczba wiernych wynosi 585. Przy kościele parafialnym, na cmentarzu, znajduje się grób żołnierza armii niemieckiej, zmarłego w czasie I wojny światowej.
Pietrzwałd
Kaplica poewangelicka p.w. Świętego Piotra w Okowach z p. XVIII w.
Drewniany kościół p.w. św. Piotra w Okowach z XVIII wieku. Z tego okresu zachowały się części tryptyku ołtarza zakupionego w Grotau (podziwiać można zachowane rzeźby). Ołtarz kościoła ma barokowy charakter.
We wnętrzu obiektu podziwiać można krucyfiks barokowy ludowy, skarbonę drewnianą okutą datowana na XVIII wiek. Dzwony kościoła pochodzą z 1614 i 1753 roku. W 1844 roku po raz pierwszy Kościół został oszalowany i poddany renowacji. Po II Wojnie Światowej został przejęty przez napływową ludność katolicką.
Linkownia:
- http://zabytki.gminaostroda.pl/kosciol-pietrzwald/
- http://encyklopedia.warmia.mazury.pl/index.php/Parafia_pw._%C5%9Bw._Piotra_w_Okowach_w_Pietrzwa%C5%82dzie
Kraplewo
Kościół metodystyczno – ewangelicki, dawny luterański z 1848 r.
W wyniku II wojny światowej oraz związanych z jej zakończeniem wysiedleń, likwidacji uległa parafia ewangelicka w Kraplewie, a używany przez nią dotychczas kościół został zamieniony przez Armię Czerwoną na magazyn oraz stajnię. Wcześniej parafia ta należała do Ewangelickiego Kościoła Unii Staropruskiej i w latach 20. XX wieku skupiała 1750 wiernych. Jej duszpasterz administrował też parafią w Durągu. Działała tu również stacja diakonii.
Metodyści pojawili się w okolicach Ostródy jesienią 1945. Przejęty został przez nich także kościół w Kraplewie, a tutejszy metodystyczny zbór oficjalnie rozpoczął działalność w styczniu 1946. Nabożeństwa sprawowali tu ks. Jan Kus i Julian Miśkow. Zaczęto również prowadzić lekcje religii..
W 1953 we wsi została założona dodatkowo parafia Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w PRL, jednak nieliczni wierni postanowili o powrocie z metodyzmu do kościoła luterańskiego. Jednostka ta została w 1961 zdegradowana do roli stacji kaznodziejskiej parafii ewangelickiej w Ostródzie i ostatecznie zlikwidowana w 1967[4].
W kraplewkiej parafii metodystycznej pracowali ks. Jan Kus, ks. Maksymilian Cybulla, ks. Franciszek Drozdek i ks. Jan Paska. Od 1974 do końca sierpnia 2015 stanowisko duszpasterza zboru sprawował ks. Zbigniew Jan Reichelt.
tekst i zdjęcia: Wikipedia
Wojnowo - Trzy świątynie w jednej wsi
Wieś została założona przez rosyjskich staroobrzędowców, zwanych też starowierami. Staroobrzędowcy to odłam prawosławia powstały w Rosji w wyniku sprzeciwu wobec reform patriarchy Nikona w 1652 roku. Staroobrzędowcy rozpoczęli osiedlanie się w Prusach od 1831 r.
W Wojnowie powstała świątynia starowierców - molenna, klasztor żeński z własną świątynią, a później po przyłączeniu się części starowierców do głównego nurtu prawosławia powstała cerkiew prawosławna. Wszystkie te świątynie istnieją do dziś. Wojnowo jest więc wsią z trzema świątyniami obrządku wschodniego - ewenement na skalę światową.
Cerkiew drewniana wybudowana została w latach 1922–1927 według projektu ks. Aleksandra Awajewa (któremu udało się nawrócić część starowierców do zreformowanego prawosławia), na wzór drewnianych cerkwi rosyjskich z okolic Tweru, skąd pochodził Awajew. Świątynia posiada dzwonnicę przykrytą dachem zakończonym cebulastą kopułą. Dzwonnica, współcześnie cała oszalowana deskami, miała wcześniej odkryty prześwit pod dachem. W latach 1995-1996 świątynia została gruntownie wyremontowana. W 1996 roku dokonano jej rekonsekracji.
W Wojnowie znajdują się również chałupy drewniane z końca XIX i początku XX w. Są one na ogół pozbawione cech ruskich, które miały starsze domy widoczne na archiwalnych zdjęciach. Wiele domów otynkowanych, które wydają się być murowane, po bliższym przyjrzeniu się okazują się być budynkami drewnianymi
Przewaga budownictwa drewnianego w Wojnowie jest pielęgnowana przez zarząd Mazurskiego Parku Krajobrazowego, który kontroluje wszystko co jest na tym terenie budowane i wyraźnie preferuje budownictwo drewniane.
Rychnowo - kosciol ewangelicki
GPS: 53.58674, 20.08761
Jeden z nielicznych kościołów drewnianych w regionie; ciekawy przykład recepcji planu centralnego w architekturze drewnianej. Bogate i dobrze zachowane wyposażenie z cennym zabytkiem sztuki późnogotyckiej.
Wyjątkowym drewnianym zabytkiem Rychnowa jest kościółek zbudowany w 1713 r. jako kościół ewangelicki. Strop kościoła ozdobiony jest polichromią (powstałą rok po wybudowaniu świątyni), przedstawiającą scenę grzechu pierworodnego na tle raju. Na ścianach bocznych widoczne są postacie 11 Apostołów (bez św. Piotra) i portret Marcina Lutra (za ołtarzem). W ołtarzu tryptyk późnogotycki, starszy od kościoła (1517) z rzeźbą koronowania Matki Boskiej. Obok kościoła stoi drewniana dzwonnica z początku XVIII w.
Historia
Rychnowo to wieś szlachecka, lokowana w 1335 r., ze świątynią pod patronatem prywatnym. Pierwszy kościół, wzniesiony zapewne tuż po lokacji osady, został spalony w 1410 r. Odbudowa nastąpiła dopiero ok. 1490 r. Po sekularyzacji państwa zakonnego, jak całym księstwie pruskim, zamieniony na świątynię ewangelicką. Obecny kościół wzniesiono w 1713 roku z inicjatywy właściciela dóbr rychnowskich Ernesta Zygmunta von Kikoll. Bardzo czytelne są w nim odniesienia do architektury murowanej dojrzałego baroku, poczynając od oktogonalnego planu budowli, a kończąc na detalu (wykrój okien, profilowane gzymsy podokapowe, portale). W 1707 roku wzniesiono drewnianą, wolnostojącą dzwonnicę. W 1913 roku, z powodu złego stanu technicznego kościoła, wykonano jego kopię w skali 1 : 1 z przeznaczeniem do ekspozycji królewieckim skansenie (Freilichtmuseum w Królewcu). Kopię tę, jak i część innych zbiorów, jeszcze przed zakończeniem II wojny światowej przeniesiono do Olsztynka, gdzie znajduje się do dzisiaj. Spisany na straty kościół wyremontowano w latach dwudziestych XX wieku, naprawiając zniszczone elementy stropu i ścian. Po II wojnie światowej kościół rzymskokatolicki, prace prowadzone jedynie we wnętrzu, z których ostatnie, kompleksowe miały miejsce w drugiej połowie lat 90 XX w.
Opis
Kościół usytuowany na niewielkim wzniesieniu ze starodrzewem lipowym, znajdującym się w zachodniej części dawnego założenia rezydencjonalnego, w pobliżu kościoła murowane ossarium. Drewniany, konstrukcji zrębowej, węgłowanej na jaskółczy okien, naroża odeskowane, na podmurówce z kamienia polnego i cegły. Założony na planie wydłużonego oktogonu, z kruchtą wejściową po stronie południowej i zakrystią po stronie północnej; od zachodu wolnostojąca dzwonnica. Wnętrze jednoprzestrzenne, pokryte polichromiami z przedstawieniami figuralnymi i ornamentalnymi, na stropie (1714 r.) i ścianach (1730). W zachodniej części empora muzyczna wsparta na drewnianych słupach. Posadzka ceglana. Drzwi główne z dekoracyjnie opracowanymi zawiasami i kutą kołatką. W nastawie ołtarza późnogotycki tryptyk z rzeźbioną grupą Koronacji Marii i malowanymi kwaterami (1517 r., krąg Cranacha st.), pozostałe wyposażenie jednorodne, z czasów powstania kościoła (ława kolatorska, ambona, przedpiersia ławek, epitafium rodziny Kikoll).
Zródło tekstu i zdjęć:
https://www.it.mragowo.pl
https://zabytek.pl
http://leksykonkultury.ceik.eu
Pisz - szachulcowy kościół św. Jana Chrzciciela
Będąc w Piszu nie sposób nie zauważyć zabytkowego kościoła pw. św. Jana Chrzciciela. Okazałe mury pruskie doskonale komponują się z miejskim rynkiem.
Kościół zbudowano w końcu XVII wieku, w 1843 roku został przebudowany. Najstarszym zabytkiem świątyni jest wieża zwieńczona od 1739 roku krzyżem. We wnętrzu kościoła na uwagę zasługuje ołtarz główny z okresu późnego renesansu, odnowiony w 1696 roku oraz barokowa ambona pochodząca z 1701 roku. Z XVII wieku pochodzą m.in.drewniany krucyfiks oraz chrzcielnica
Legenda mówi, że kościół posiadał podziemne przejście łączące go z sąsiadującym zamkiem.
O samych podziemnych tunelach krążą opowieści mówiące, że ciągną się pod dnem koryta rzeki Pisy. Dwa lata temu, tuż przy brzegu rzeki znajdującym się na wysokości kościoła opadło na kilka metrów w dół dno rzeki. Mówi się też, iż w piskich podziemiach ukryta jest mityczna „bursztynowa komnata”.
http://pisz.wm.pl/6781,Pisz-kosciol-sw-Jana-Chrzciciela.html
Subskrybuj:
Posty (Atom)