Istnieją dwie hipotezy odnoszące się do powstania kaplicy w Woli Kopcowej. Jedna - wywodząca się z miejscowej tradycji głosi, że kaplica trafiła tu przeniesiona około połowy XIX stulecia z tzw. Kopcówki koło Cedzyny. Druga przypisuje powstanie kaplicy inicjatywie księdza Józefa Ćwiklińskiego z kieleckiej katedry, dzięki któremu mniej więcej w jednym czasie w podkieleckich wsiach powstało kilkanaście takich kaplic. W tym przypadku jej budowę należałoby datować na połowę wieku XIX.
Ale może być jeszcze trzecia możliwość - podobnie jak w Dyminach - rozbudowy kaplicy z Kopcówki i nadanie jej takiego kształtu, jak pozostałe z „sieci" ks. Ćwiklińskiego. W każdym razie w czasach jej budowy czy przebudowy, wieś zamieszkiwało 280 mieszkańców.
Do roku 1918 wieś Wola Kopcowa wchodziła w skład parafii katedralnej. Potem włączono ja do nowopowstałej parafii w Masłowie.
Kaplica stoi po środku wsi, po wschodniej stronie drogi z Kielc do Masłowa, nieco wyniesiona nad drogę. Jest orientowana a plan jej jest niemal identyczny, jak kaplicy w Dąbrowie. Składa się z prostokątnej nawy z nie wyodrębnionym prezbiterium oraz z dobudowanej od północy zakrystii, a od zachodu kruchty. Nawę i prezbiterium nakrywa wspólny dach krokwiowo - belkowy, dwupołaciowy, we wschodniej części przechodzący w trójpołaciowy. Dachy dobudówek są także dwupołaciowe, a wszystkie (oprócz sygnaturki) pobite są gontem. Wieżyczka sygnaturki jest dość wydatna, w planie ośmioboczna, z arkadkową latarenką pod cebulastym, blaszanym hełmem.
Kaplica ma konstrukcję zrębową spoczywającą na kamiennej podmurówce. Ściany pokrywają szalunki z ułożonych poziomo wąskich desek, niemal listew. Sposób wykonania szalunków oraz schodkowe fryzy na trójkątnych szczytach nawy i kruchty nadają architekturze kaplicy charakter podobny do rosyjskiego budownictwa drewnianego Dalekiej Północy.
We wnętrzu płaski strop pokryty jest malowidłami Zdzisława Lenartowicza, dawnego dziedzica, mieszkającego nieopodal we dworze. Obecnie zostały one odrestaurowane.
Tekst: Roman Mirowski, Agnieszka Markiton
Źródło: Roman Mirowski, Drewniane Kościoły I Dzwonnice Ziemi Świętokrzyskiej, Regionalny Ośrodek Studiów i Ochrony Środowiska Kulturowego, Kielce 2002
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz