Cerkiew orientowana, umiejscowiona po północnej stronie drogi Kuźmina – Krościenko. Drewniana, konstrukcji zrębowej, trójdzielna, jednokopułowa, z opasaniem przechodzącym w podcienie wokół babińca.
Sanktuarium zamknięte trójbocznie, z trójbocznie zamkniętą zakrystią. Babiniec prostokątny. Poszerzony korpus nawowy czyni układ przestrzenny krzyżowym, akcentowanym także układem kalenicowych dachów ponad głównymi pomieszczeniami cerkwi, których kalenice i okapy na tej samej wysokości. Sanktuarium pod dachem pięciopołaciowym; pozostałe, dwuspadowe z naczółkami. Powyżej kalenic, nad centralną częścią nawy wysoki ośmioboczny tambur, na którym dach w formie ośmiopołaciowej, ostrosłupowej, dwukrotnie podciętej kopuły. Podobny kopułowy dach nad zakrystią. Wszystkie połacie dachowe pod blachą. Ściany zewnętrzne oszalowane deskami pionowo.
Cerkiew w Roztoce należy do grupy zabytków, licznie jeszcze reprezentowanych na obszarze południowo – wschodniej Polski, których forma ukształtowała się w wyniku świadomych poszukiwań stylistycznych, mających doprowadzić do wypracowania form tzw. uniwersalnego “stylu Narodowego" (podobnym zjawiskiem w polskiej tradycji kulturowej tego czasu jest ukształtowanie się tzw. “stylu zakopiańskiego"). cechą charakterystyczną tego procesu jest chęć sięgania do najdawniejszych tradycji kultury Narodowej (często definiowanych w sposób subiektywny) poprzez sztukę ludową. Jednym z kierunków takich poszukiwań na gruncie ukraińskiej architektury sakralnej było nawiązanie do krzyżowego układu przestrzennego świątyni, rozpowszechnionego m.in. Na obszarze Huculszczyzny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz