Świątynia wybudowana została w latach 1930–31 z wykorzystaniem w części prezbiterialnej elementów wcześniejszej, zapewne XVIII-wiecznej kaplicy. Do II wojny światowej pełniła funkcję kaplicy filialnej parafii św. Paraskewy w Radrużu.
Cerkiew usytuowana jest na niewielkim wzniesieniu w południowej części osady, na lewym brzegu potoku Radrużka. Jest świątynią orientowaną, konstrukcji zrębowej, na kamiennej podmurówce. Ma trójdzielny rzut z nawą główną na planie kwadratu, sanktuarium prostokątnym zamkniętym trójbocznie i babińcem na rzucie prostokąta. Jest to budowla jednokopułowa, z kopułą nad nawą wzniesioną na ośmiobocznym bębnie, który wieńczy cebulasta sygnaturka. Ściany nawy, sanktuarium i babińca osłonięte daszkiem okapowym – poniżej niego ściany oszalowane pionowo deskami, powyżej – kryte gontem. Pokrycie dachów stanowi blacha.
Świątynia reprezentuje uproszczony typ trójprzestrzennej cerkwi unickiej o cechach charakterystycznych dla ukraińskiego stylu narodowego, z centralnie usytuowaną nawą przykrytą ośmioboczną kopułą z latarnią.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz